Οι πόζες δημιουργούνται συσχετικά με το χώρο, τους χορευτές μεταξύ τους και τους θεατές. Είναι συγχρονισμένες ή όχι, γίνονται από όλους ή μόνο από κάποιους, συνοδεύονται από λεκτική περιγραφή ή όχι, διαφέρουν σε διάρκεια, παράγουν συνεχώς νέες εναλλασσόμενες γεωμετρίες. Τα φώτα νέον αλλάζουν από λευκά σε ροζ σε κίτρινα και σε γαλάζια και οι αλλαγές αυτές γίνονται επί σκηνής από τους ίδιους τους χορευτές. Κάποια στιγμή οι πόζες ζωντανεύουν, οι χορευτές βγαίνουν από την απομόνωσή τους, κοιτάζονται, επικοινωνούν. Η παράσταση μοιάζει με παιχνίδι, το τρέξιμο γίνεται πραγματικό και τα φώτα σβήνουν. Τους βλέπουμε αχνά αλλά ακούμε καθαρά το τρέξιμο και τις ανάσες τους. Ένα ηχητικό συμβάν χορογραφημένο. Όταν τα φώτα ανοίγουν διακρίνουμε τη μορφή αυτής της χορογραφίας· τις σχέσεις των χορευτών με το χώρο και μεταξύ τους και με τις ταχύτητες που οι δύο αυτοί παράγοντες περιοριστικά διαμορφώνουν.
Μέχρι αυτό το σημείο της παράστασης, η εξερεύνηση των σχέσεων με τη γεωμετρία ενός άδειου χώρου, τα απομονωμένα σώματα, η περιγραφή των πράξεων διαμέσου της γλώσσας, η προσεκτική επιτέλεση, η εμμονή που δημιουργεί η επανάληψη και η αίσθηση της ισορροπίας, υποδεικνύουν μία συνομιλία του έργου με τις ασπρόμαυρες βιντεοταινίες του εικαστικού καλλιτέχνη Bruce Nauman. Η συνομιλία αυτή μοιάζει να έρχεται ως συνέχεια της προηγούμενης δουλειάς της χορογράφου, το Manual Solos, όπου μία κάθε φορά χορεύτρια επαναδιαπραγματεύεται συγχρονικά με το Wall-Floor Positions του αμερικανού εικαστικού και το Water Motor της Trisha Brown που προβάλλονται πίσω της σε όλη τη διάρκεια της παράτασης.
Τα συμβάντα γίνονται υλικό για κινήσεις και χειρονομίες. Η δημιουργία αφηγήσεων επαφίεται στο θεατή. Μία προσπάθεια «να κατανοήσει το σώμα ως φορέα νοημάτων και μνήμης» όπως διαβάζουμε στο κείμενο της παράστασης αφήνει περιθώρια για την αναγνώριση του σώματος του καθενός που βρίσκεται μέσα στο απόλυτο αυτό τετράγωνο. Το δηλώνει η χορογράφος ξεκάθαρα όταν διερωτάται: «τί εγγράφεται στο σώμα, τί αρθρώνεται με την κίνηση και τί ενεργοποιείται με τη θέαση;»
Έτσι, τα συμβάντα του 2008 μπορεί να αποτελούν απλώς μία αφορμή για τον τρόπο που τυχαίες εικόνες δημιουργούν πολλαπλές αφηγήσεις, καθώς οι εικόνες αυτές συνθέτονται από αναγνωρίσιμες χειρονομίες, από την απομάκρυνση, τη μετακίνηση, την εγγύτητα, την ταχύτητα, το χώρο. H επιλογή των ρημάτων «forced» και «uttered» στον τίτλο είναι ιδιαίτερα δηλωτικοί. Οι χειρονομίες εξαναγκάστηκαν να αρθρώσουν, να εκφράσουν, να πουν.
Κλείνω λοιπόν αυτό το κείμενο μεταφέροντας το κομμάτι εκείνο με το οποίο στην παράσταση αναγνώρισα τα θραύσματα μίας αφήγησης. Δέκα χρόνια μετά η μνήμη των συμβάντων του 2008 αφορούν την αίσθηση μίας γενικευμένης αναταραχής. Την αίσθηση αυτή σωματοποιούν οι χορευτές που τρέχουν, μεγεθύνοντάς την έτσι αντιθετικά με την προηγούμενη λιγότερο κινητική γεωμετρία. Στο μυαλό μου έρχονται σκηνές από πορείες, από ανθρώπους που τρέχουν όχι μόνο σε υποχώρηση αλλά και σε θέση επίθεσης. Σκηνές όχι μόνο από τον Δεκέμβρη του 2008 αλλά και από άλλα αντίστοιχα γεγονότα. Και όταν τελειώνει το τρέξιμο, το λαχάνιασμα των χορευτών μου φαίνεται παράλληλο με το λαχάνιασμα των ίδιων των συμβάντων, την αναστάτωση που φέρνει η συμμετοχή, την κληρονομιά της εμπειρίας. Αλλά η παράσταση δεν τελειώνει εκεί. Έχω την αίσθηση ότι αναστοχάζεται επί σκηνής. Αναγνωρίζει ότι κάνει τέχνη την ίδια την εμπειρία. Και το τονίζει βάζοντας ένα καινούριο σκηνικό στοιχείο. Προσθέτοντας ήχο. Αρχικά έχεις την αίσθηση ότι είναι ένας εξωτερικός τυχαίος ήχος μέχρι να καταλάβεις μέσα από την επανάληψη ότι είναι το τεχνητό ηχητικό περιβάλλον της χορογραφίας. Ένας ήχος που επηρεάζει τον χορό των ερμηνευτών. Με τον ίδιο τρόπο που ένας βιομηχανικός ήχος γίνεται μουσικό έργο, η εμπειρία γίνεται χορογραφική εγκατάσταση, γίνεται τέχνη.
Παρασκευή Τεκτονίδου
Πληροφορίες παράστασης
ιδέα-χορογραφία: Ίρις Καραγιάν
Εικαστική επιμέλεια: Γιώργος Μαραζιώτης
Μουσική: Νίκος Βελιώτης, ILIOS
Συνεργάτης έρευνας: Μπετίνα Παναγιωτάρα
Βοηθός χορογράφου: Έλενα Νοβάκοβιτς
Ερμηνευτές: Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Νώντας Δαμόπουλος, Γιώργος Κοτσιφάκης, Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη, Ναταλία Μπάκα
Παραγωγή: ομάδα χορού ΖΗΤΑ
Φωτογραφίες: Ελισάβετ Μωράκη
Εκτέλεση παραγωγής: DeltaPi
Πέμπτη 3 έως Κυριακή 6 Μαΐου 2018 στις 21.00
Επικούρου 26 και Κoρύνης 4, Αθήνα Τ.Κ 10554 | Μετρό Ομόνοια, Μοναστηράκι
:)
ΑπάντησηΔιαγραφή