Παρακολουθώντας την Κατερίνα Ανδρέου να χορεύει μόνη, επί 50 λεπτά, σχεδόν ασταμάτητα στη μικρή σκηνή της Στέγης στα πλαίσια του φεστιβάλ Νέων χορογράφων στις 28 και 29 Απριλίου - το 5ο φέτος - είχα την αίσθηση ότι με έναν ιδιαίτερο τρόπο εκτίθεται χωρίς να εκτίθεται. Ίσως είναι η φοβερή της ενέργεια, το συνεχές του χορού της, το χιούμορ που διακρίνεις -ή όχι- χωρίς να σε εκβιάζει, ο τρόπος που δημιουργεί τον χώρο υποστηρίζοντας τις προσεκτικές συμμετρίες του γεωμετρικού σκηνικού της, η απουσία της υποχρέωσης να "καταλάβεις κάτι", η έλλειψη καθαρών συμβολισμών και ακριβώς γι αυτό η ποιητική που έχει το έργο της. Μία ποιητική που βγαίνει μέσα από την ίδια την πράξη, καθώς ο χορός της δεν αναλύει κάτι αλλά πρωτίστως ποιεί. Και ο λόγος στην ποίηση της είναι ορμητικός, φρέσκος, αισιόδοξος, και ακριβής όπως τα ρυθμικά σχήματα της house μουσικής της. Η σύντμηση BSRD που είναι ο τίτλος της παράστασής της παραπέμπει στη νέα γραμματική των γραπτών μηνυμάτων όπως το OMG και το LOL. Η πρακτική αυτής της γρήγορης γραπτής επικοινωνίας ενέχει μέσα της ήδη την αμφισημία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το γνωστότερο Lol που δεν περιγράφει πια την κυριολεξία των λέξεων Laughing out loud που συμπυκνώνει. Με τον ίδιο τρόπο το ζωντανό σώμα και τα βρεγμένα μαλλιά της Ανδρέου στον πραγματικό χρόνο και χώρο της σκηνής δεν περιγράφουν, δεν αφηγούνται αλλά παρουσιάζονται.
Αυτή η ιδέα του μπάσταρδου, της "γνήσιας νοθείας" -όπως διαβάζουμε στο κείμενο της παράστασης- είναι και η μόνη υπόδειξη που προτείνει στο θεατή. Και σημειώνεται από μία σειρά "ημιτελών" αντιφάσεων· ανάμεσα στο we need silence for the piece -που βλέπουμε γραμμένο πίσω από τη σκηνή- και την έντονη ρυθμική μουσική που ακούγεται δυνατά από το πικάπ πίσω της. Στη σκηνή που είναι στημένη πάνω στη σκηνή, στον τρόπο που την εγκαταλείπει για να επιστρέψει ξανά, στα ρούχα που αλλάζει χωρίς προφανή λόγο, στον τρόπο που φοράει έντονο κόκκινο κραγιόν πάνω στη σκηνή αλλά με γυρισμένη την πλάτη, στον καπνό που βγαίνει και μας παραπέμπει σε μία άλλη αισθητική -αλλά όχι ακριβώς- στα βήματα παραδοσιακών χορών που διακρίνονται χωρίς να παραπέμπουν.
Ήταν στιγμές κοιτώντας την που είχα την αίσθηση ότι χορεύω εγώ σε ένα πάρτι [ηλεκτρονικής μουσικής], σε ένα, μου φάνηκε, όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Η αίσθηση αυτή άγγιζε μία μνήμη ενσωματωμένη από την εμπειρία, χωρίς, παραδόξως,
τη νοσταλγία μιας ανάμνησης. Ενεργοποιούσε μία γνώση σωματοποιημένη και οικεία, χωρίς
να με ξεσηκώνει για να χορέψω ξανά εκείνη τη στιγμή. Διατηρώντας συνεχώς την επίγνωση ότι παρακολουθώ μία παράσταση· ότι είμαι θεατής. Μία ρευστή ισορροπία κάπου ενδιάμεσα. Χωρίς να σου κόβει την ανάσα κρατούσε την προσοχή σου συνεχώς στη σκηνή. Χωρίς να επιδεικνύει την ενέργεια που αυτός ο συνεχής χορός απαιτούσε -αλλά και χωρίς να την αγνοεί- σου έδινε την αίσθηση ότι αναγνωρίζεις την παρουσία μίας απόλαυσης. Τίποτα δεν μοιάζει τυχαίο στο χορό της. Και τίποτα δεν χρειάζεται πραγματικά εξηγήσεις.
Πληροφορίες παράστασης
Χορογραφία-Ερμηνεία:Κατερίνα Ανδρέου
Ηχητικός Σχεδιασμός: Κατερίνα Ανδρέου σε συνεργασία με τον Eric Yvelin
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου