Aνώνυμο

Ένας σιγανός βόμβος υποδέχεται το κοινό στη μεγάλη Σκηνή της Στέγης. Ίσα που διακρίνεις αχνά μέσα στο σκοτάδι τα γυμνά χέρια των χορευτών που παίρνουν θέση στη σκηνή. Όταν τα φώτα ανοίγουν τους βλέπουμε σε μία ευθεία μετωπική γραμμή ντυμένους στα μαύρα. Τα πρόσωπά τους είναι κρυμμένα κάτω από μαλλιά ή πίσω από τα γυμνά τους χέρια. Εφτά ιδιότυπες ατομικότητες· εφτά ενδιαφέροντα σχήματα· εφτά ιδεογράμματα ενός ανοίκειου λεξικού, όσο ανοίκειο μπορεί να είναι ένα ανθρώπινο σώμα. Κοιτούν μπροστά δημιουργώντας ένα εφέ απομόνωσης· δεν αγγίζονται ούτε έχουν οπτική επαφή, σαν η επικοινωνία τους να έχει τον χαρακτήρα της ασφάλειας της ελάχιστης απόστασης. Στο πρώτο αυτό κομμάτι, του "διαδικτυακού σήμερα" -όπως διαβάζουμε στο κείμενο της παράστασης- τα σώματα φτιάχνουν παράξενα, εφήμερα tableau vivants που διαθέτουν μία έντονη πλαστικότητα. Η αίσθηση αυτής της πλαστικότητας χαρακτηρίζει όλη την παράσταση και καθώς θα μετασχηματίζεται μέσα από τις μετατοπίσεις, τις αλλαγές ρυθμού και τη δημιουργία σχέσεων ανάμεσα στους χορευτές διατηρεί την ατμόσφαιρα μίας συνεχούς ευαισθησίας. Δεν είναι μόνο τα σώματα των χορευτών που δημιουργούν αυτή την εντύπωση αλλά και ο φωτισμός, η μουσική, τα κουστούμια και η επίκληση της όσφρησης όταν στο τέλος όλη η αίθουσα μυρίζει βασιλικό, καθώς η Τζένη Αργυρίου και οι συνεργάτες της χρησιμοποιούν συνθετικά τα θεατρικά μέσα  για να υφάνουν τον ιστό της παράστασης.

 Στην πορεία αυτή διατηρείται συνεχώς στο όριο η αμφισημία της αφαίρεσης. Οι πράξεις παραμένουν αναγνωρίσιμες χωρίς να γίνονται εικονογραφικές. Στο πρώτο μέρος, η δημιουργία ενός λεξικού με λέξεις/κώδικες των δράσεων των look, like, dislike, post, comment, share, gif, offline κ.α. κατασκευάζουν το δίκτυο του ψηφιακού κόσμου, στον οποίο οι ερμηνευτές, με πυκνή, τρισδιάστατη σωματικότητα, συνυπάρχουν παραμένοντας μόνοι. Εξαιρετική η στιγμή όταν όλοι οι χορευτές εκφέροντας ταυτόχρονα αποσπασματικό ομιλών και κινητικό λόγο δημιούργησαν θόρυβο θυμίζοντας μας τον θόρυβο της έκθεσης σε πολύ, παράλληλη και γρήγορη πληροφορία. Αυτή η ιδέα θα επιστρέψει σε μία επόμενη σκηνή, όταν η ομαδική selfie γίνει ένα φυγόκεντρο, ορμητικό, ομαδικό τρέξιμο.

Η σιωπή που ακολούθησε δημιούργησε τον χώρο ενδιάμεσα για την μετάβαση στον πραγματικό. Ιδιαίτερα ατμοσφαιρική η σκηνή όπου οι χορευτές μετακινούνται σε μικρά δυαδικά κυρίως σύνολα επικοινωνώντας με τη μικρή χειρονομία, η οποία, αντί να περιγράφει με ακρίβεια τη δράση, κατασκευάζει σχέσεις και επανα-δημιουργεί το χώρο της σκηνής. Η οπτική επαφή θα φέρει την απτική για να γίνει σιγά σιγά επικοινωνία. Η επιστροφή στη φυσική παρουσία -κεντρικός άξονας του έργου- γίνεται διαμέσω των άλλων. Σαν μια αναγνώριση ότι δεν μπορούμε να είμαστε Εαυτός έξω από τους άλλους και ότι εκείνο το πρώτο κεφαλαίο Έψιλον το έχει σφυρηλατήσει η παρουσία μας στο συλλογικό. Όμως αυτή η ομαδικότητα δεν εξαφανίζει το προσωπικό. Για να μην είναι ατελείωτο το τρέξιμο, για να κοιταχτούμε, πρέπει να σταθούμε· και το σταμάτημα αυτό είναι γόνος του καθενός της επιθυμίας.

Σε αυτόν τον υλικό κόσμοαναζητά γέφυρες επικοινωνίας το ΑΝΩΝΥΜΟ μέσα από την οικεία χορευτική μας ιστορία, αυτό που ονομάζουμε παράδοση, χωρίς να την κάνει αρχείο. Ο παραδοσιακός χορός προσεγγίζεται ως ζωντανή πράξη που μετασχηματίζεται με τον τρόπο που η προφορική παράδοση τις ιστορίες μεταφέρει. Ως αφορμή μάλλον για να αποδεχτούμε τις αλλαγές που ο χρόνος και τη τριβή επιφέρει στις πράξεις, για να ξαναφτιάξουμε κάτι σύγχρονο, και όχι να επιστρέψουμε σε μία ακριβή, αρχειακή αναπαραγωγή.

Εξαιρετικοί και οι εφτά χορευτές. Εκφράστηκαν όχι μόνο μέσα απ τη γλώσσα της κίνησης -από τη μικρή χειρονομία στον παρορμητικό χορό- αλλά και από το λόγο και το τραγούδι διατηρώντας μία οργανική σκηνική ενέργεια.

Κλείνοντας: Χωρίς να ακολουθεί τη δομή μίας ιστορίας η παράσταση χτίζεται στη ραχοκοκαλιά μίας ανοιχτής αφήγησης. Από την παρουσία μας στον ψηφιακό κόσμο σε μία πρόταση για να επιστρέψουμε στον υλικό [κόσμο] των αισθήσεων. Από την αλλοιωμένη μελωδία που τραγουδά ο ένας στο καθαρό, ομαδικό τραγούδι. Δημιουργώντας αλληγορικές και μεταφορικές εικόνες που απέφυγαν την παγίδα του εύκολου συμβολισμού. Μία προτροπή για να βρεθούμε μαζί ξανά μέσα από το ίδιο το σώμα, την κόπωσή του, την κοινή αναπνοή του, την αφή του ακόμη και την όσφρηση.

Πληροφορίες παράστασης

Σύλληψη-Χορογραφία: Τζένη Αργυρίου

Ερμηνευτές: Ερμής Μαλκότσης, Δήμητρα Μερτζάνη, Κωνσταντίνος Παπανικολάου, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Σταυρούλα Σιάμου, Νάνσυ Σταματοπούλου, Δημήτρης Σωτηρίου

Δραματουργία: Miguel Angel Melgares

Σκηνογραφία & Εικαστική Επιμέλεια: Βασίλης Γεροδήμος

Πρωτότυπη Μουσική & Ηχητικός Σχεδιασμός: Pepe Garcia Rodriguez

Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέκος Γιάνναρος 

Σχεδιασμός Κουστουμιών: Ιωάννα Τσάμη

Σχεδιασμός & Προγραμματισμός Διαδραστικών Μέσων: Στράτος Μπιχάκης 

Ηχοληψία: Αντώνης Νικηφόρος 

Έρευνα για τη Σωματοποίηση των Ψηφιακών Μέσων: Ερατώ Τζαβάρα 

Βοηθός Χορογράφου & Παραγωγής: Δανάη Γιαννακοπούλου

Βοηθός Χορογράφου: Αμαλία Κοσμά

Hair Styling: Μανώλης Οικονόμου

Βοηθός Σκηνογράφου: Μαριλένη Βούρτση

Βοηθός Έρευνας & Εφαρμογών: Δανάη Αρσενία

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Amorphy

Σχεδιασμός Παραγωγής: Κωνσταντίνος Σακκάς
Οργάνωση & Εκτέλεση Παραγωγής: Delta Pi

Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συμπαραγωγή: Rencontres chorégraphiques internationales de Seine-Saint-Denis (Παρίσι), Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας

Με την υποστήριξη του Κέντρου Μελέτης Χορού Ισιδώρας & Ραϋμόνδου Ντάνκαν

Παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, 24-27 Μαίου 2018

Στο Rencontres Chorėgraphiques Internationales de Seine-Saint-Denis, 5- 6 Ιουνίου

Και θα παρουσιαστεί ξανά στο 

Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας στις 17 Ιουλίου 2018